Alles om covid-19 te ontlopen

Co-co-covid-19

Het gaat nog steeds over corona. Uiteraard. Sorry, covid-19. Ik probeer in dit bericht heel correct de juiste naam te gebruiken, maar zal de eerste zijn die toegeeft dat corona toch een stuk lekkerder bekt. Kun je volgens politieke leiders uit Oeganda en Liberia ook veel beter liedjes over zingen. Ik wacht op een goede song van Mark Rutte. Ondertussen is het week drie van de thuisquarantaine en zijn we inmiddels wel van het besef doordrongen dat we gezamenlijk ons best moeten doen dit virus geen kans te geven. Het is fascinerend te zien hoe mensen deze bevreemdende periode beleven. De straten zijn akelig rustig, wat ergens ook wel weer lekker is. De zon straalt al dagen. Maar waar het begin van de lente normaal gesproken leidt tot een stad die ineens volop in beweging komt, bruist er nu bar weinig. Horeca is gesloten en mensen zijn steeds voorzichtiger met het opzoeken van andere plaatsen voor recreatie. De beelden van volle stranden en bossen vorige week en de daaropvolgende strenge toespraak van premier Rutte hebben hun effect gehad. We doen er alles aan om covid-19 te ontlopen.

Social distancing, sorry wat?

Want het is geen pretje. Overal lees je verhalen van zorgmedewerkers die waarschuwen dat we dit ‘echt niet als een griepje moeten opvatten’. De eerste genezen patiënten kampen met blijvende schade aan de longen. Er zijn mensen die er ’s avonds nog redelijk bij zitten en een paar uur later zonder beademingsapparatuur niet zouden overleven. De meeste doden lijken oudere mannen te zijn die al een ziekte onder de leden hebben. Toch treft covid-19 ook jongeren, met dezelfde serieuze gevolgen. Het zijn waarschijnlijk hun leeftijd en gezondheid die tussen de jeugdigen en een vroegtijdige dood staan. Om gezond te blijven doen we dus braaf wat ons door de regering en het RIVM wordt aangeraden. Blijf thuis, was je handen, gebruik papieren zakdoekjes, doe aan social distancing. Serieus, wat bedoelen ze nu precies met social distancing? Is het sociale onthouding, dat ik mij (tijdelijk) onthoud van sociale contacten? Waarom gebruiken we dan niet gewoon die, zeer adequate, Nederlandse, term? Moet je sociaal afstand houden? En wat betekent dat? Of ben ik sociaal omdat ik afstand houd van mensen? Zoals altijd biedt het RIVM, onze hoop in bange dagen, uitkomst. Social distancing blijkt toch gewoon sociale onthouding te zijn. Het is mij een raadsel waarom we dan op social distancing zijn uitgekomen. De uitleg is overigens interessant, want lijkt veel meer gericht op het houden van afstand dan op het verminderen van sociale contacten. Het gaat vooral over thuiswerken en het mijden van plekken waar veel mensen bij elkaar kunnen komen. Niets over dat ik mijn vrienden niet meer mag zien… Hoe dan ook, het kan niet anders dat social distancing het woord van het jaar wordt.

Ik zeg anderhalf meter

De anderhalve meter afstand heeft de afgelopen week flink aan populariteit gewonnen. Het is bizar om te ervaren dat iedereen ineens met een grote boog om mij heen loopt (en ik hetzelfde doe). Het voelt toch alsof er iets met me is. Mensen bang voor me zijn. De gangpaden in de supermarkt blijken te smal en ook de wandelroute in het park leidt tot uitdagingen. Gelukkig zijn er al fantastische liedjes over geschreven (de eerste minuut kun je doorspoelen, maar “kom niet in mijn aura bitch”). Iedereen gaat hier uiteraard anders mee om, maar ik heb al van heel wat mensen gehoord dat zij iemand hebben aangesproken op het niet respecteren van de afstand. Of hier juist door anderen op werden gewezen. Het doet me denken aan mijn tijd bij Shell. Ik heb zo’n anderhalve meter, euh, anderhalf jaar rondgelopen op het hoofdkantoor van Shell in Den Haag. De belangrijkste indicator van het bedrijf is ‘aantal dagen zonder ongevallen’. Dit geldt uiteraard vooral voor boorplatforms, raffinaderijen en tankstations, maar het hoofdkantoor doet ook gewoon mee in de statistieken. Dus zijn ze bij Shell erg van de veiligheid. Bellen vanuit de auto is een no go, als je verder dan drie meter moet lopen, ben je verplicht een deksel op je koffiebeker te doen en achteruit inparkeren is de norm. Dan kun je snel weg when all hell breaks loose. Maar de allermooiste regel vond ik toch wel dat je verplicht de trapleuning moet vasthouden. Want ja, een gebroken been door een val van de trap op het hoofdkantoor telt net zo goed mee in de statistieken als iemand die overlijdt na ontploffing van een olievat. Ik hoor je denken: leuk hoor, die regels, maar daar houdt toch niemand zich aan? Wel dus! Want als je de trapleuning even loslaat of met een open beker rondloopt dan duurt het nooit lang voordat iemand je daarop aanspreekt. Hetzelfde gevoel krijg ik nu een beetje met die anderhalve meter. En hoewel het wat overdreven aan kan doen, hebben de mensen die je erop aanspreken toch echt het beste met je voor. Al ben ik trouwens erg benieuwd of ze bij Shell de trapleuning-regel tijdelijk hebben losgelaten om te voorkomen dat mensen covid-19 oplopen.

Helemaal uitgebeld

Dus blijf ik maar op afstand. In mijn appartementencomplex hadden ze een geniaal idee om, op met inachtneming van de social distancing, toch een mooie avond te kunnen hebben samen. Ik heb dit weekend mijn eerste balkonfeest meegemaakt. Hilarisch, creatief en superleuk. Dit soort acties maken deze tijd toch wel heel bijzonder. Want zeg nu zelf: wij gaat in een normale situatie nu alleen op z’n eigen balkonnetje staan dansen met een biertje in z’n hand? Net als iedereen Whatsapp, Skype en Houseparty ik mij door de dagen heen. Bellen an sich ben ik wel aan gewend, maar dat hele videobellen is toch een stuk intensiever dan wanneer je met mensen in dezelfde ruimte zit. Door de geluidskwaliteit (helemaal prima, maar niet hetzelfde als een heldere stem vanaf de stoel naast je) kost het luisteren alleen al meer moeite. En probeer dan maar eens de in pixels uiteen gebroken gezichtsuitdrukkingen van iedereen te interpreteren. Vooral als je mensen niet (zo goed) kent. Ik merk dat ik na een dag thuiswerken vol (video)calls vaak al wel een beetje uitgebeld ben. En dan voel ik me soms schuldig dat ik geen zin meer heb om te bellen met familie of vrienden. Ik hoor om me heen veel mensen die hetzelfde ervaren dus misschien vinden we hier ook wel weer een nieuwe balans in met elkaar.

We distancen ons er wel doorheen

De million dollar question blijft natuurlijk hoe lang dit allemaal gaat duren. Voor iemand die erg gesteld is op sociaal en fysiek contact met mensen is dit best een uitdagende tijd. Vooral omdat ik bang ben dat het hele fysieke distancing nog wel even blijft. Ik zat laatst een film te kijken waarin er naar hartenlust handen werden geschud en mensen werden omhelsd. Het was heel raar om te ervaren dat dit op mij al heel ‘onveilig’ overkwam. Iemand die ik sprak vertelde dat hij begin maart nog met 300 man opeengepakt in een zaaltje had gezeten voor een presentatie. Dat is nu ook onvoorstelbaar. Begin juli heb ik een weekendfestival gepland, maar ik verwacht eigenlijk niet dat dit nog doorgaat. Het idee om in een feestende, kolkende mensenmassa te staan klinkt goed, maar in deze tijden ook heel vreemd. We zijn met zoveel mensen in zo’n klein landje dat het verminderen van fysiek contact en het vergroten van de fysieke afstand cruciale maatregelen zijn om een virus als covid-19 te ontlopen.