Daar ga ik dan…

Daar ga ik dan. Mijn eerste blog. Althans, mijn eerste blog zonder helder doel voor ogen. Toen ik in Oeganda woonde, was schrijven mijn manier om zowel mijn eigen herinneringen vast te leggen als mijn omgeving op de hoogte te houden van mijn avonturen. Daarna heb ik me nog een paar keer aan een stuk gewaagd, maar dat hield uiteindelijk geen stand. Nu dan toch een nieuwe poging. En dat is wat het is. Een probeersel, een experiment, een ontdekkingstocht. In mijn eigen speeltuin, sand box, of beter gezegd, op mijn eigen savanne.

Ik houd van schrijven. Op de basisschool schreef ik mijn eerste (en tot nu toe enige) boek. Tot een publicatie is het nooit gekomen, maar het was al vroeg duidelijk dat schrijven voor mij een manier is om mijn creativiteit te uiten, gedachten te structureren, ideeën vorm te geven of gewoon mijn gevoelens te externaliseren. Honderdduizenden woorden heb ik sinds dat eerste boek geschreven. Krabbels in mijn dagboek, aantekeningen op school, papers en scripties op de universiteit en rapporten voor werk. Ik heb een functie gevonden die ruim baan geeft aan mijn liefde voor schrijven. Een collega wees mij er laatst op dat ik voor een rapport dat wij recentelijk voor het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport schreven meer dan 16.000 woorden op digitaal papier heb gezet . Nu is dat misschien wat overdreven, maar één van onze expertises is het schrijven van toekomstscenario’s, waarbij we in verhaalvorm beelden van mogelijke toekomsten schetsen. Landen, banken, mediabedrijven en scholen heb ik al om laten vallen of juist laten floreren. En de word count loopt alleen maar op.

Ondanks dat eerste boek dacht ik altijd dat ik niet voldoende originele creativiteit in mij had om verhalen te scheppen. Ik heb een basis nodig, een begin, een ijkpunt of haakje in de realiteit. Ik realiseer mij nu, dat of dit zo is of niet, eigenlijk niet is waar het om gaat. Ik houd van schrijven. Via deze weg wil ik daar uiting aan geven. Origineel of niet, creatief of niet, schrijven kan ik. Ik hoop dat eenieder die mijn schrijfsels leest en hier iets van vindt, dit met mij wil delen. Want schrijven is leuk, maar zoals veel in deze wereld, wordt het toch echt beter als je iemand anders een nieuw perspectief in laat brengen.

Toch een beetje realiteit dan. Ik ben niet de enige die houdt van schrijven: 7% van de Nederlanders boven de 6 jaar houdt zich bezig met creatief schrijven. Dat zijn bijna 1,2 miljoen mensen. Het stelt mij altijd enigszins gerust als anderen dezelfde activiteiten ondernemen als ik (maar daarover een andere keer meer). Ik pas ook wel lekker in het plaatje trouwens: vrouw, jong (ok, die telt niet echt, want vanaf 19 jaar neemt het percentage schrijvers alweer af), hoger opgeleid en fervente lezer… Zo verword je wel heel snel tot een cliché. Geld verdienen is er voor het overgrote deel niet bij trouwens, de schattingen variëren van 10 tot 100 schrijvers die in Nederland van hun schrijfsels kunnen rondkomen. In de klassieke zin van het woord overigens, want het gaat hier alleen om romanschrijvers. Voor bloggers is het niet veel beter. De bronnen worden dubieuzer, maar ze zijn het er allemaal over eens dat maar weinig mensen genoeg met hun blog verdienen om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Terwijl er toch genoeg blogs zijn die uitleggen hoe je je blog ten gelde kunt maken.

Ach, geld verdienen doen we wel op een andere manier. Ik ben al dankbaar genoeg dat ik kan schrijven. Wereldwijd zijn er ruim 750 miljoen laaggeletterde volwassenen , mensen die moeite hebben met lezen en schrijven en daardoor niet de kansen krijgen die geletterden wel hebben. Meisjes en vrouwen zijn in alle regio’s oververtegenwoordigd in de statistieken. In Noord-Afrika en West-Azië is 82% van de mannen geletterd, tegenover 66% van de vrouwen. In zuidelijk Afrika heeft bijna de helft van de vrouwen moeite met lezen en schrijven tegenover een derde van de mannen. Bijna de helft van de vrouwen… Na al die jaren en miljarden aan ontwikkelingshulp voelt het bij het lezen van een dergelijke statistiek alsof we nog geen stap verder zijn gekomen. Toch is dat niet helemaal waar. Er gloort hoop in de details. Waar de oudere vrouwen in zuidelijk Afrika zijn blijven steken op een magere 25%, is nu in ieder geval 72% van de jongere vrouwen in staat in ieder geval op basisniveau te lezen en schrijven.

Wat betreft mijn schrijfvaardigheden, voor nu ben ik blij dat de kop eraf is. En vooral heel erg benieuwd wat ik allemaal ga vinden op de savanne. Het voelt nu nog een beetje zo…

Maar wellicht over een tijdje meer zo…