We hebben in Nederland ruim 500 kilometer strand. Ik vraag me af hoeveel stappen ik daar inmiddels heb gezet. Onlangs was ik nog een weekendje weg in Wijk aan Zee, onder de (giftige) rook van Tata Steel. Een strandwandeling mocht natuurlijk niet ontbreken, ditmaal extra verfrissend vanwege de wind en regen die om onze oren sloeg. Ik vind het heerlijk om aan het strand te zijn. Kijken en luisteren naar de zee maakt net zo zen als het staren in de vlammen van een open haard. De zee zelf vind ik vaak wat zout, maar het strand is altijd genieten. Of het nu gaat om een wit zandstrand op Zanzibar of de grauwe Nederlandse kust.
De feiten
Nederland heeft een kustlengte van 523 kilometer. Hiervan is 353 kilometer Noordzeekust, waarvan 254 kilometer met duinen. De overige 170 kilometer kust grenst aan de Waddenzee en de Westerschelde. Hoe zich dit verhoudt tot de 600 kilometer kust waar ze mee adverteren op zeeland.com is mij overigens een raadsel. Hoeveel het ook is, het is maar de vraag wat er in 2100 nog van over is. De Nederlandse kust is continu onderhevig aan erosie, waardoor strand door de zee wordt opgeslokt. Goede monitoring en onderhoud (onder andere door het opspuiten van zand) door Rijkswaterstaat zorgt ervoor dat onze stranden nog wel even mee kunnen. In andere landen is dit niet altijd het geval en dan doet klimaatverandering ook nog een duit in het zakje. Onderzoek wijst uit dat als gevolg van de opwarming van de aarde en de stijging van de zeespiegel bijna de helft van de stranden kan verdwijnen. En dat zou zonde zijn natuurlijk. Want er zijn behoorlijk wat mooie stranden op onze aardbol.
Of all the beaches in the world
In vele landen heb ik goed genoten van de mooie stranden die er zijn. In Spanje, waar je de ene dag op het strand ligt en de volgende dag in de bergen wandelt. In Zuid-Ierland, waar een warme golfstroom niet alleen de stranden, maar het hele klimaat subtropisch maakt. Op Zanzibar, waar ik het idee had continu in een ansichtkaart rond te lopen. In Mexico, waar ze in Tulum een mayatempel pal aan de azuurblauwe oceaan hebben gebouwd. De zwarte stranden van Costa Rica of IJsland, die hun unieke kleur krijgen van vulkanisch lava. Er is niet één strand dat er uitspringt, ze zijn allemaal even bijzonder. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer mooie stranden ik me herinner. En hoe meer ik zelfs op een regenachtige dag als vandaag, thuis achter mijn computer, geniet van hoe fijn het altijd is aan het strand.
De zon in de zee zien zakken
De Nederlandse kust is overigens ook heel niet slecht. Natuurlijk, het zand is niet wit en de oceaan niet helderblauw, maar het is een prettige plek om te zijn. Misschien zelfs nog wel lekkerder in het voorjaar of de herfst dan in de zomer. De wind in je rug, wapperende haren, laarzen en warme sokken aan en uitwaaien maar. Het is pure luxe dit op een uurtje rijden te hebben. De eerste keer dat ik met vriendinnen op vakantie ging, zaten we een week in een groot huis in Scheveningen. Het weer was niet fantastisch dus echt veel hebben we niet op het strand gelegen. Maar ik zal nooit vergeten dat we na het stappen boterhammen hadden gesmeerd om op het strand op te eten. Zodat we de zon konden zien opkomen… Dat was natuurlijk geen succes, want je kunt in Scheveningen de zon weliswaar goed in de zee zien zakken, maar het opkomen gebeurt toch echt boven land.
Weidse vergezichten
De laatste jaren kom ik veel in de buurt van Egmond en Bergen aan Zee. Tussen Egmond en Schoorl ligt een prachtig gebied waar je heerlijk kunt fietsen. Het duinlandschap dat overgaat in een bos met weer daarachter de vlakke Hollandse weilanden is een bijzondere combinatie. Of het nu op de racefiets, mountainbike of gewone fiets is, deze plek verveelt niet snel. Maar ook in Zuid-Holland, bij Wassenaar en Scheveningen zit je goed. Het mooie aan de Nederlandse stranden is dat ze zo weids zijn. In het buitenland voelt het nog wel eens wat opgepropt, of moet je het doen met een klein strookje. Zo niet bij ons. Zodra je bij de centrale strandopgang 100 meter naar links of rechts loopt, ben je meteen uit de drukte en kun je kilometers vooruit kijken en wandelen. Vooral in Noordwijk trouwens, dat met 13 kilometer het langste strand van Nederland heeft. Het langste strand ter wereld is het Praia do Cassino in Brazilië (241 kilometer).
Een stukje historie
Ook Zeeland doet leuk mee natuurlijk. Ik kan me er niet veel meer van herinneren, maar heb vroeger behoorlijk wat uren doorgebracht aan de Zeeuwse kust. Mijn ouders hadden namelijk een stacaravan in Renesse dus daar zijn we heel wat weekenden geweest. Maar ook na mijn kinderjaren heb ik de verschillende stranden in Zeeland uitgeprobeerd. Onlangs nog op heel bijzondere wijze: ik was bij een bruiloft op het strand. Met de voeten in het zand en uitzicht op zee is geen slechte plek om elkaar de liefde te verklaren. Wat op de Zeeuwse stranden meteen opvalt zijn de honderden paaltjes die om de zoveel meter staan. Zo’n verzameling van palen heet een paalhoofd en kan meer dan 700 individuele palen bevatten. Ze dienen als golfbreker om erosie tegen te gaan en worden om de drie jaar bedolven onder het zand als het strand wordt bijgevuld. De eerste paalhoofden dateren al uit de 16e eeuw!
Kliffen en rotsen
En dan heb ik het nog niet eens gehad over die plekken waar geen zandstrand is, maar kliffen, bergen of andere steile natuurverschijnselen de overgang van zee naar vasteland markeren. De kliffen van Dover, the cliffs of Moher in West-Ierland. Die op dat eiland ergens aan de westkust van de VS. Die in Vík in IJsland, met papegaaiduikers in alle nisjes. De Franse Normandische kust vol oorlogshistorie, of gewoon ergens op een doordeweekse dag aan de Spaanse Atlantische kust. In Rabat, Marokko, waar ze pal aan zee de ‘very high tech mosque’ Hassan II hebben gebouwd. Die net zo hard weer in elkaar stort omdat aan zee alles nu eenmaal sneller stukgaat. Elke keer als ik op zo’n top sta en de golven tegen de rotsen zie beuken, ben ik weer onder de indruk van de kracht van de zee.
Onlangs vroeg ik mij af of ik dit jaar nog aan de kust zou komen. Niet snel daarna boekte ik met vriendinnen een huisje pal aan het strand in Zandvoort voor een weekend weg in oktober. Dat terug naar de kust komt wel goed dus. Of ik echt aan zee zou willen wonen weet ik niet. Misschien kies ik toch voor een rivierenlandschap. Maar niet in het minst omdat de zee dan altijd dat ultieme vakantiegevoel kan blijven bieden. Er even uit, het hoofd leeg, een bijzondere plek die bijzonder blijft omdat je er toch altijd even moeite voor moet doen. Dus jas aan, sjaal om en lekker staren naar die golven.
Zelfs onder de rook van Tata Steel kun je intens genieten van de zee!
Wij genieten in Vrouwenpolder van de kust en het weer is uitstekend!