The seasons they are a-changin’

Het went nooit

Het is op en top herfst deze dagen. Overal zie je bomen met blaadjes in de meest schitterende kleuren. En als de zon schijnt worden de kleuren nog extra uitgelicht. Hier in de buurt is er een straat vol bomen die rond deze tijd van het jaar in brand lijken te staan, zo vuurrood zijn ze. Het is ongelooflijk hoeveel tinten groen, geel, rood en bruin er zijn. Een rondje om de singel of door het park is een feestje met alle hopen bladeren waar je heerlijk doorheen kunt stappen.

Ik blijf mij verbazen over het feit dat de verandering van seizoenen nooit went. Ik maak de wisselingen nu al een aantal decennia bewust mee en toch is het elk jaar weer schakelen. Het interessante is dat dit wennen elk jaar met dezelfde ervaringen gepaard gaat en toch iedere keer als nieuw voelt. Het verzetten van de klok, het lengen of juist korter worden van de dagen. Balen van de zoveelste regenbui in de herfst, het geluk van de eerste zonnestralen in de lente. De donkerte van de winter en de warmte van de zomer. Je zou denken dat ik het inmiddels allemaal wel een beetje weet.

Die seizoenen kunnen mij gestolen worden

Ik ben eigenlijk niet gemaakt voor het Nederlandse klimaat. Stiekem heb ik een vader of moeder met een tropische inborst vermoed ik. De lente en de zomer zijn nog wel te doen, maar de herfst en de winter vallen mij zwaar. Ik ben zo iemand die het overdag altijd koud heeft. ’s Nachts heb ik het om één of andere reden dan weer altijd warm, maar goed. Ik functioneer redelijk vanaf 20˚C en pas echt goed vanaf 25˚C. Ik ben als een zonnepaneel dat regelmatig met een stoot licht moet worden opgeladen. Probeer dat maar eens te organiseren tijdens een Nederlandse winter.

Toen ik naar Oeganda verhuisde was ik dan ook benieuwd of ik de seizoenen zou missen. Oeganda ligt op de evenaar en enigszins op hoogte. Het is het hele jaar tussen de 25˚C en 35˚C, met warme dagen en koele nachten. Er is een kort en een lang regenseizoen, maar echt veel verschil is er niet te merken. De zon gaat om 7.00 uur op en om 19.00 uur onder, met een marge van 15 minuten tussen ‘winter’ en ‘zomer’. De omstandigheden zijn mij behoorlijk op het lijf geschreven, maar ik vroeg het me toch af. Kerst met 25˚C, nooit een lange zomeravond waarop het tot 23.00 uur licht is, zou ik dat niet missen? Nou, ik was er snel uit: laat die seizoenen lekker! Ik zou er een hoop voor over hebben om het in Nederland als in Oeganda te laten zijn. Nooit te koud, nooit te warm en veel zon. Dat is helemaal niet saai, dat is het beste dat mij kan overkomen.

Toch iets te warm?

Niet dat ik niet kan genieten van een echt koude zonnige winterdag. Het liefst met een beetje sneeuw. Of die wandeling in de bossen op een mooie herfstdag. De eerste keer op het terras in de lente of de eerste keer hardlopen in korte broek. Dat het eigenlijk nog net iets te koud is, maar het zo heerlijk is weer van de zon te kunnen genieten. Toch voel ik mij in de zomer het fijnst. Ik heb echt meer energie. Vind het prettig niet na te hoeven denken over of ik mijn jas mee moet nemen. Hoewel de hittegolven van de afgelopen jaren ook voor mij best pittig zijn. Mijn huis is uit de jaren zestig en correspondeert behoorlijk accuraat met de buitentemperatuur. In de winter zet je dan gewoon de verwarming aan, met 45˚C is het lastiger.

Hoewel die warmte ook wel een kwestie van gewenning is. Toen ik in Zuid-Spanje woonde was het in mei al ruim 35˚C in Sevilla. Toch liep ik daar vrolijk rond in een spijkerbroek en vest. Dat lukt me nu echt niet. Maar geef me een paar maanden (lees: laat me als een kikker in een pan boven het vuur mee warmen) en ik loop in de woestijn nog met een trui aan. Al moet ik zeggen dat die keer in Egypte in juni zelfs voor mij wat enthousiast was. Als je met 50˚C graden in een luchtballon stapt dan kom je eruit als een shish kebab. Ik heb het nog nooit van mijn leven zo warm gehad als die vakantie. Twee weken lang 45˚C tot 53˚C. Het asfalt smolt onder onze bus vandaan, we bezochten tempels om 05:30 uur ’s ochtends (want dan was het lekker koel, not) en waren blij toen we terugkwamen in Caïro waar het ‘gewoon’ 35˚C was….

Regen en wind en hoe dat ook wel weer meevalt

Ik heb ondertussen geleerd dat je je tegen koude best kunt kleden. Iets met ‘slecht weer bestaat niet, slechte kleding wel’. Maar die regen en die wind! Nu moet ik meteen bekennen dat het echt enorm meevalt hoe vaak je in Nederland echt zeiknat regent. Mensen voeren de regen altijd als reden op om niet op de fiets te gaan. Nu ga (ging, pre-corona) ik echt vaak met de fiets en uiteindelijk heb je dan in een jaar vaak maar twee dagen waarop je echt tot op het bot doorweekt thuis komt. Dat zijn dan vaak wel weer dagen waarop dat meteen meerdere malen gebeurt. Maar al met al valt dat dus reuze mee. Echt geen reden om de auto te pakken.

Al is het ook weer niet heel erg wakker te worden, de regen tegen het raam te horen beuken en in de auto te stappen om naar je werk te gaan. Op kantoor zitten is helemaal niet vervelend als het de hele dag regent. Ook heerlijk voor een brakke zondag waarop je toch al geen zin had je huis uit te gaan. Dat vind ik lastig aan de mooie dagen. Als ze schaars zijn dan voel ik me schuldig als ik op zo’n dag binnen blijf. Terwijl het soms gewoon even zo uitkomt. Wat dat betreft vind ik goede zomers een stuk makkelijker, maar ja, dat was intussen al wel duidelijk geloof ik.

Ik heb mijn gedachten over de herfst omgezet in enkele regels poëzie, klik hier.