Zwoele zomeravonden vol poëzie

Onlangs was ik op theaterfestival de Parade in Utrecht. Dit was geen toeval want ik ga eigenlijk elk jaar wel. Ik houd van de Parade. In Utrecht zet het rondreizende gezelschap elk jaar zijn kamp op in het Moreelsepark. Dit is een stukje stad waar iedereen normaal gesproken het liefst zo snel mogelijk langs fietst. Of min of meer doorheen, aangezien ze al maanden met het fietspad ernaast bezig zijn. Vergis je niet, het mag dan een park heten, maar dat was het dan ook wel. Het Moreelsepark is een strook gras van een paar meter voor de Inktpot, het hoofdkantoor van ProRail en tevens het grootste bakstenen gebouw van Nederland. Waar al jaren een UFO bovenop staat geparkeerd…

Terug naar de Parade. Ik vind de sfeer fantastisch. Één keer per jaar worden de groenstrook en omliggende parkeerplaatsen omgetoverd tot een petit Frankrijk. Zodra ik het terrein betreed, waan ik mij in een oase van geroezemoes, bomen, kleurige lampjes en kleine theaters. Mensen zitten aan kleine tafeltjes, op lange picknickbanken of hangen ergens op een muurtje. De zweefmolen is het levende middelpunt, maar als je je verder op het terrein waagt dan word je uiteindelijk beloond met de Silent Disco kooi. Elders overstemt het geklater van een fontein de bestelling die je bij de barman/vrouw bij de bar eronder doet. En wanneer de schemering inzet wordt het een magische plek. De lampjes doen hun werk, live muziek klinkt uit een van de tenten en het terrein transformeert in een zwoele zomeravond in Zuid-Frankrijk (ook al is het 18 graden en regent het pijpenstelen). 

Ik ben regelmatig op de Parade geweest zonder naar een voorstelling te gaan. Voor een geslaagd bezoek is het niet eens nodig, maar wel leuk. Ik vind theater altijd een beetje lastig: hoe weet ik nu wat leuk is, straks zit ik twee uur naar iets te kijken wat ik echt verschrikkelijk vind, ik heb er helemaal geen verstand van, enz. Niets van dat alles op de Parade. Gezelschappen wandelen over het terrein om mensen te overtuigen naar hun voorstelling te komen. Hierdoor krijg je in ieder geval een beetje een idee wat je kunt verwachten. En vind je het alsnog niets, dan duurt het maximaal 30 minuten. Een soepele introductie voor wie theater soms maar ingewikkeld vindt. 

Dit jaar heb ik een voorstelling van de Poezieboys bezocht. Deze jongens bouwen hun voorstelling rondom een dichter en zijn gedichten. De voorstelling was absurd, hilarisch en surrealistisch tegelijkertijd. Onderwerp was Johnny van Doorn, met wie ik niet bekend was en op basis van de voorstelling is geen enkele behoefte ontstaan meer van hem te weten te komen. Ik zou er meer over kunnen vertellen, maar dat is niet echt nodig (al was het alleen maar omdat ik me van de teksten alleen maar kan herinneren dat ze zo bizar waren). Al met al waren het een onderhoudende 30 minuten en ik werd erg blij van de Poezieboys. Al vond ik het ook fijn dat ik daarna weer de magistraal stralende zon kon opzoeken. 

Eigenlijk is dit een hele lange intro om te vertellen dat ik onlangs zelf mijn eerste gedicht heb geschreven. Nu ik weer wat meer schrijf, vind ik het leuk verschillende vormen uit te proberen. Hoewel ik ontzettend veel lees en een blauwe maandag letterkunde heb gestudeerd, is poëzie niet echt mijn ding. Of was het niet in ieder geval. Maar ik heb geleerd dat als je zelf iets wil doen je het beste veel voorbeelden kunt bestuderen. Dus de eerste gedichtenbundel is aangeschaft. Voor mij is het vooralsnog een andere vorm om mijn gedachten te structureren en mijn gevoelens te verwoorden. Dus zit ik regelmatig met mijn notebook op mijn balkon in de zon. Mooie zinnen bedenken gaat redelijk, maar ik ben erachter gekomen dat het nog een hele kunst is er een mooi gedicht van te maken. Ik neem aan dat ook hier geldt dat oefening kunst baart, dus we pennen vrolijk verder. Wie weet deel ik binnenkort de eerste resultaten…